- angststoornis 14%
- slapeloosheid 7%
- depressie (unipolair) 6,9%
- somatomorfe stoornis 6,3%
- alcohol- en drugsverslaving 4% of hoger
- ADHD 5% van alle jongeren.
Die somatomorfe stoornis moest ik even opzoeken: het is een psychische aandoening waarbij een persoon lichamelijke klachten heeft waarvoor geen somatische oorzaak (lichamelijke ziekte) gevonden is.
De cijfers liggen in de lijn van vorige schattingen. Volgens de auteurs van het artikel vormen mentale en neurologische stoornissen de grootste uitdaging voor de gezondheidszorg in de 21ste eeuw. Ze waarschuwen voor onderschatting. Het gaat hier om klinisch relevante stoornissen die met de officiële diagnostische criteria zijn vastgesteld en die samengaan met psychosociaal disfunctioneren en beperkingen. De uitdaging ligt er vooral in dat de huidige behandelingen niet optimaal zijn, dat er geen volledige genezing is en dat er een gebrek is aan preventieve interventies. Ze pleiten daarom voor innovatief fundamenteel onderzoek naar de oorzaken van deze stoornissen.
Je bent soms geneigd om zulke cijfers voor kennisgeving aan te nemen. Maar het blijft natuurlijk intrigerend dat wij een manier van leven hebben ontwikkeld en een maatschappij hebben doen ontstaan die zoveel van ons in zulke grote mentale problemen brengen. Dat fundamentele onderzoek zou zich wat mij betreft primair moeten richten op de sociale en maatschappelijke oorzaken. Het is al bekend dat die oorzaken een belangrijke rol spelen. Zie bijvoorbeeld hier, hier en hier. Dat klopt met de vaststelling van de auteurs dat bij de meeste mensen met mentale stoornissen de problemen begonnen in hun kindertijd of adolescentie. Het lijkt er op dat de sociale omgevingen waarin onze kinderen opgroeien, of waarin ouderen onder ons zijn opgegroeid, niet goed aansluiten op wat kinderen nodig hebben om evenwichtig en vrij van angsten volwassen te worden. En laten we eerlijk zijn: hebben wij en hebben eerdere generaties daar wel goed over nagedacht bij het laten ontstaan van de maatschappij waarin wij leven?
De cijfers liggen in de lijn van vorige schattingen. Volgens de auteurs van het artikel vormen mentale en neurologische stoornissen de grootste uitdaging voor de gezondheidszorg in de 21ste eeuw. Ze waarschuwen voor onderschatting. Het gaat hier om klinisch relevante stoornissen die met de officiële diagnostische criteria zijn vastgesteld en die samengaan met psychosociaal disfunctioneren en beperkingen. De uitdaging ligt er vooral in dat de huidige behandelingen niet optimaal zijn, dat er geen volledige genezing is en dat er een gebrek is aan preventieve interventies. Ze pleiten daarom voor innovatief fundamenteel onderzoek naar de oorzaken van deze stoornissen.
Je bent soms geneigd om zulke cijfers voor kennisgeving aan te nemen. Maar het blijft natuurlijk intrigerend dat wij een manier van leven hebben ontwikkeld en een maatschappij hebben doen ontstaan die zoveel van ons in zulke grote mentale problemen brengen. Dat fundamentele onderzoek zou zich wat mij betreft primair moeten richten op de sociale en maatschappelijke oorzaken. Het is al bekend dat die oorzaken een belangrijke rol spelen. Zie bijvoorbeeld hier, hier en hier. Dat klopt met de vaststelling van de auteurs dat bij de meeste mensen met mentale stoornissen de problemen begonnen in hun kindertijd of adolescentie. Het lijkt er op dat de sociale omgevingen waarin onze kinderen opgroeien, of waarin ouderen onder ons zijn opgegroeid, niet goed aansluiten op wat kinderen nodig hebben om evenwichtig en vrij van angsten volwassen te worden. En laten we eerlijk zijn: hebben wij en hebben eerdere generaties daar wel goed over nagedacht bij het laten ontstaan van de maatschappij waarin wij leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten