De prijzenswaardige maar bekrompen bedoelingen van de beleidsmakers van de Europese Unie zijn inadequaat geweest voor een gezonde Europese economie en hebben in plaats daarvan een wereld van ellende, chaos en verwarring gecreëerd.
Daarvoor zijn twee oorzaken.
Ten eerste kunnen intenties respectabel zijn zonder helder te zijn. En de grondslagen van het huidige bezuinigingsbeleid, gecombineerd met de rigiditeiten van de Europese muntunie (in afwezigheid van een begrotingsunie), zijn bepaald niet een model van overtuigingskracht en schranderheid. Ten tweede kan een intentie die op zichzelf goed is, in conflict komen met een urgente prioriteit - in dit geval, het behoud van een democratisch Europa dat zich inspant voor maatschappelijk welzijn. Dit zijn waarden waarvoor Europa heeft gevochten, decennia lang.
Zeker, sommige Europese landen behoeven al lang meer economische transparantie en meer verantwoordelijk economisch bestuur. Echter, de timing is cruciaal; hervormingen volgens een goed doordacht spoorboekje moeten worden onderscheiden van hervormingen in extreme haast. Griekenland, los van alle transparantieproblemen, verkeerde niet in een economische crisis voorafgaand aan de globale recessie in 2008. (Integendeel, zijn economie groeide met 4,6 procent en 2006 en met 3 procent in 2007 voor de krimp begon.)
De zaak van hervormingen, hoe urgent ook, is niet goed gediend met het eenzijdig opleggen van plotselinge en barbaarse bezuinigingen in de publieke voorzieningen. Dat in het wilde weg bezuinigingen verlaagt de vraag dramatisch - een contraproductieve strategie, gegeven de geweldige werkloosheid en de stil liggende productieve ondernemingen die gedecimeerd zijn door het gebrek aan marktvraag. In Griekenland, een van de landen die zijn achtergebleven bij de productiviteitstoenames elders, is economische stimulering door monetaire politiek (devaluatie van de munt) uitgesloten door het bestaan van de Europese muntunie, terwijl het bezuinigingspakket dat geëist is door de Europese leiders extreem anti-groei is. (...)
Er is in feite volop historische evidentie dat de meest effectieve weg om tekorten terug te brengen er uit bestaat om tekortreductie te combineren met snelle economische groei, die meer opbrengsten genereert. De geweldige tekorten na de Tweede Wereldoorlog verdwenen grotendeels met snelle economische groei en iets soortgelijks gebeurde tijdens de regeerperiode van Bill Clinton. De veel geprezen reductie van het Zweedse tekort tussen 1994 en 1998 gebeurde samen met behoorlijk snelle economische groei. In tegenstelling daarmee wordt aan Europese landen nu gevraagd om hun tekorten terug te brengen terwijl ze gevangenen blijven in nulgroei of zelfs negatieve economische groei. (....)
Misschien het meest verontrustende aspect van de huidige Europese malaise is de vervanging van democratische besluiten door financiële dictaten - door de leiders van de Europese Unie en de Europese Centrale Bank, en indirect door de kredietbeoordelaars, waarvan de oordelen notoir onjuist zijn geweest.
Participerende publieke discussie - de "regering door discussie" voorgestaan door democratische theoretici als John Stuart Mill en Walter Bagehot - zou binnen een redelijke periode hebben kunnen komen tot geschikte hervormingen, zonder de grondslagen van het Europese stelsel van sociale rechtvaardigheid te bedreigen. In plaats daarvan heeft het drastische snijden in publieke voorzieningen met zeer weinig discussie over de noodzakelijkheid, effectiviteit of evenwichtigheid, weerzin gewekt bij een groot deel van de Europese bevolking en heeft het in de hand gewerkt van extremisten aan beide zijden van het politieke spectrum.
Europa kan zich zelf niet vernieuwen zonder iets te doen aan twee gebieden van politieke legitimiteit. Ten eerste kan Europa zich niet overleveren aan de eenzijdige opvattingen - of goede bedoelingen - van deskundigen zonder openbaar debat en geïnformeerde instemming van zijn burgers. Gegeven de duidelijk zichtbare minachting voor het publiek is het geen verrassing dat het publiek in verkiezing na verkiezing zijn ontevredenheid toont door regeringen weg te stemmen.
Ten tweede worden de democratie en de kans op het tot stand brengen van een goed beleid ondermijnd als ineffectieve en overduidelijk verkeerde maatregelen door de leiders gedicteerd worden. Het in het oog springende falen van de bezuinigingsvoorschriften die tot nu toe zijn opgelegd, heeft niet alleen de publieke participatie ondermijnd - een waarde op zichzelf - maar ook de mogelijkheid om tot een verstandige, en verstandig getimede, oplossing te komen.
We zijn ver afgedwaald van het "verenigde democratische Europa" waarnaar de pioniers van de Europese eenheid op zoek waren.The Crisis of European Democracy - NYTimes.com:
'via Blog this'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten